Σε μια συνέντευξή μου προ τριετίας, όταν τα προβλήματα του Ελληνικού Λαού είχαν αρχίσει να εμφανίζονται πιο επιθετικά και στα πλατύτερα στρώματα της μεσαίας τάξης, είχα αναφερθεί στα δομικά προβλήματα στο σημερινό Σύνταγμα.
H σημερινή συγκυβέρνηση που τροποποίησε με τα τότε κόμματα Πασοκ-Ν.Δ το Σύνταγμα το 2001, δημιούργησε ρυθμίσεις χειρότερες από τις προηγούμενες (δικαστική λειτουργία , κλπ) οι οποίες δεν διορθώθηκαν με την τελευταία αναθεώρηση του 2008.
Όμως το πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας, και τότε και σήμερα, δεν φάνηκε να είναι το ζήτημα του Συντάγματος, παρά η μείωση των μισθών, οι απολύσεις, η διαθεσιμότητα, η συρρίκνωση κι εξαφάνιση των Δ.Ε.Κ.Ο., η φτώχεια.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βοήθησαν πολύ προς την κατεύθυνση της στροφής των βλεμμάτων στα απτά, κοντινά, καθημερινά ζητήματα, παρά στο φαινομενικά έλασσον ζήτημα του Συντάγματος και της καταπάτησης των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.
Δεν ήταν ορθή αυτή η θέση. Η σημερινή καθημερινότητα είναι απάντηση από μόνη της.
Η Αριστερά ανέκαθεν εφιστούσε την προσοχή στα ζητήματα Δημοκρατίας. Από έλλειμμα Δημοκρατίας πάσχει ο τόπος, όταν οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων παρουσιάζονται από τον κύριο Μητσοτάκη ως πιθανόν ενδεχόμενο.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το Ευρωψηφοδέλτιο;
Η απάντηση δίδεται από την πολιτική πραγματικότητα εντός της Ευρωζώνης:
Πολιτικοί με νεοφιλελεύθερες απόψεις,
Τραπεζικοί με υπερεξουσίες,
Ελεγχόμενες Κυβερνήσεις,
Οι "αγορές", και
Οι χρηματιστηριακοί οίκοι.
Αυτά τα μορφώματα εξουσιάζουν σήμερα την Ευρώπη - και τον κόσμο ολόκληρο.
Η θέση του Ευρωβουλευτού και η αποστολή του είναι ακριβώς αυτή:
Να προασπίσει τους λαούς, τους οποίους εκπροσωπεί.
Να αλλοιώσει τις ανεξέλεγκτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές συμμαχίες.
Να καταδείξει τα χωλά σημεία, τους έωλους ισχυρισμούς, ότι δήθεν όλα γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης.
Να επαναφέρει το κοινωνικό Κράτος, μέσω ψηφισμένων Οδηγιών, οι οποίες έχουν λόγο στην εσωτερική έννομη τάξη.
Αν κάποιος νομίζει ότι οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα από το σκληρά δοκιμαζόμενο Ελληνικό Λαό, σφάλλει μόνον ως προς την ποσότητα: Λιγότερα εκείνοι, για την ώρα, περισσότερα εμείς.
Πρέπει να πείσουμε τους λαούς της Ευρώπης ότι τα δικά μας προβλήματα είναι και δικά τους, για να μη γίνουν δικά τους, να μη χρειαστεί να τα βιώσουν με τον τρόπο, με τον οποίο τα βιώνουμε εμείς.
